Mamelucu

Pa la prenda de vistir, vease Overol.

Los mamelucos^[1] (مملوك n'árabe mamlūk, “teníu”, participiu pasivu del verbu ملك malaka, n'árabe “tener”, tener daqué en propiedá) fueron esclavos guerreros, na so mayoría de races caucásiques y mongoloide y d'orixe eslavu, circasianu y, principalmente, turcu, islamizados ya instruyíos militarmente, que nos sos entamos sirvieron como soldaos a les órdenes de los distintos califes abásidas.

Más específicamente, referir a:

• Gaznavíes del Gran Jurasán (977-1186)
• Jorezmitas de Corasmia (1077-1231)
• Dinastía mameluca (Delhi) (1206-1290)
• Sultanatu mamelucu (El Cairo) (1250-1517)
  • Dinastía bahrí (1250-1382)
  • Dinastía buryí (1382-1517)
• Dinastía mameluca (Iraq) (1704-1831)

Más tarde constituyiríen en 1250 un sultanatu n'Oriente Mediu con centru n'Exiptu, que nel momentu de ser conquistáu polos otomanos (1517) estender por Palestina, Heyaz y Siria.^[2] Esti sultanatu, que foi'l más perdurable de tolos estaos mamelucos hasta esi momentu, foi fundáu por una casta militar de caballeros, que surdió de les files de soldaos esclavos, que yeren principalmente d'orixe turcu, según tamién habíen coptos, circasianos (cherqueses, adigueses, cabardinos), abkhasos y xeorxanos. Munchos mamelucos tamién podríen ser d'orixe balcánicu (albaneses, griegos y eslavos del sur).

1. ↑ Esti términu apaez nel Diccionariu de l'Academia de la Llingua Asturiana. Ver: mamelucu
2. ↑ Mamlūk